Zell am Ziller

Vroeg uit de veren, want het zetelbed waar ik in slaap is verschrikkelijk slecht. Ik denk dat ik ieder uur op de klok heb gezien en elke keer ik me omdraaide voelde ik mijn rug kraken.

OK, goede voornemens voor mezelf want ik voel me niet zo gelukkig in mijn vel, ik sport de laatste weken echt veel te weinig, tijd voor terug wat actie ... Elke ochtend voor het ontbijt een kort loopje. Het gedacht is alles natuurlijk. Jongens gaan jullie mee? Een welgekende blik van Mats : Ale, ons moeder krijgt het weer haha.  Maar hij houdt zich in en ik krijg als antwoord "nee mamaatje , morgen 🙄"  Ok, geen probleem, ik ben maar 15-20 min weg. Loopkleren aan, loopschoenen aan en daar gaan we... het is met een klein hartje dat ik vertrek en ze even alleen achterlaat, maar ik probeer er niet te veel over na te denken, neem gsm mee en geniet van het prachtige uitzicht. Uiteraard was ik vergeten dat het in Oostenrijk wel al eens naar boven en beneden gaat... Zoals ik zei, het gedacht is alles. Het geeft me in elk geval positieve vibes. 

Wanneer ik terug ben, ontbeten hebben en gedoucht vertrekken we richting Zell Am Ziller. Mats herkent meteen de rodelbaan en wat we hier 4 jaar geleden deden. De moeilijke dag van Mats krijgt nu ook bij mij invulling. De confrontatie is groot hier alleen te staan en de tranen springen in mijn ogen als we aan de rodelbaan staan te wachten en Mats deze keer alleen naar boven moet. Maar probeer me snel te herpakken en bedenk dan, verdorie, we staan hier wel, wij drietjes. Papa trots te maken 💖 Mats maakt er zelf weinig van, die vindt het best spannend zo alleen naar boven. "Ik ga de remmen niet gebruiken mama" hoor ik hem nog in de verte roepen. Ok Cindy, niet te veel nadenken, die kleinste tegen mij aan en ook naar boven. Dolle pret verzekerd. 

Na het rodelplezier trekken we naar boven met de bakjes. We stappen het hoogste station uit en beginnen beetje onbezonnen aan onze wandeling. "Kom mama, laten we hierlangs gaan, niet langs die saaie weg, een beetje avontuur. We doen een papaatje en wandelen gewoon op ons gevoel" 

Stiekem heb ik wel een doel gesteld en volgen we wel de bordjes 😉

Het is met een dubbel gevoel om hier te wandelen, maar Ik probeer mijn verstand af te zetten en te genieten van mijn jongens, het zonnetje en het prachtige uitzicht. We voelen ons helemaal in onze nopjes. (of dat probeer ik mezelf toch wijs te maken, ook dat gedacht is alles) 

Dag 1 in de bergen overleefd... Check 

Ook net op tijd terug in ons huisje vooraleer er een stevig onweer uitbreekt.