Trofea Lombardi Dag 2
Tegen half 12 viel de pelèrwind weg en was het afwachten wat de ORA ging doen.
4u gewoon wachten, om dan te horen te krijgen dat de wedstrijd werd stopgezet voor vandaag, omdat de ORA er niet echt doorkwam. Boehoe, dat is dus echt beu bij zeilen. Vandaag heeft Mats iets minder gezeild (de vermoeidheid begint wle parten te spelen bij allemaal) maar hij mag toch weer starten in de bronzen vloot morgen. #fieremama
Normaal zouden Finn en ik nog eens een wandeling in de bergen gaan maken, maar dat viel dus in het water door de planning van het zeilen. Finn moest gelukkig niet mee wachten. Die heeft zich dol geamuseerd met Johan (eindelijk een slachtoffer om mee te voetballen... wel tot overgeven toe door de stikkende warmte, maar dat vond hij niet erg)
Na het voetballen mocht hij mee met de meisjes zwemmen in het zwembad bij Dominique en Jo. Hij wilde zelfs nog niet direct mee na het zeilen naar ons huisje, dus dan weet ik zeker dat hij een topdag heeft gehad.
Voor mij begint het even genoeg te zijn. Behalve de zon, het water en de vakantiestemming en het fijne gezelschap voel ik toch wel dat ik naar huis wil. Het stilvallen doet me meer nadenken en hoe gezellig het ook is, de confrontatie met de andere gezinnen begint toch door te wegen op mezelf, ookal zijn ze allemaal superlief voor ons. Het mis-gevoel snijdt enorm. Ik zou hier zo graag met Jelle zijn. Wij als gezin van 4, niet van 3. De jongens zijn wel superlief voor me. Ze krijgen ook wel wat heimwee, maar ze gaan er op een positieve manier mee om.
Love them sooo much my boys 💕