Terugrit - tussenstop in Ettlingen

Om 7u wakker (een uur voor mijn wekker) ik wil nu naar huis vertrekken.

Ik zit al 2 dagen in een negatieve (verdrietige) vibe, wat totaal niet van mijn gewoonte is. Echt tijd om naar huis te gaan dus, want ik kan het zelf niet goed af. 

Tegen 8u zitten we in de auto.
Ook hier komt de confrontatie recht in mijn gezicht. Elke auto die me passeert zijn koppels met of zonder kinderen... Gelukkige of misschien geen gelukkige gezinnen. Althans dat is wat mij vooral opvalt. Ik zie nergens geen moeder alleen met 2 kinderen en een volgeladen auto. Stop ermee Cindy! 

Het stuk Italië verloopt qua verkeer verrassend goed, het stuk Oostenrijk stuurt de GPS ons door de bergen en dat doet goed aan mijn gemoed. Het lijkt wel of de bergen me weer terug wat energie geven 💕 Het grappige is dat we plots een dorpje passeren waar we vorig jaar speciaal voor van de autostrade zijn gereden om schnitzel te eten. De jongens herkennen het meteen en uiteraard kan een schnitzel in Oostenrijk nu toch ook niet ontbreken.

De eerste file begint aan de grenstunnel in Füssen. Dikke 3 kwartier stilstaand verkeer, maar het uitzicht is nog zo hemels dat ik er me nog weinig van aantrek. 

De files die daarop volgen werken meer op mijn systeem. 2, 5 uur voor 120 km is erover. Ik ben moe en vooral beu.

Maar de aankomst aan ons hotel (rond 19u) maakt alles goed... 'wooow mama, wat een sjiek hotel' 😂 Het is duidelijk dat onze kinderen niet veel gewoon zijn wat hotel betreft 😂 Supervriendelijk, mooie inkom, nette ruime kamers met airco, mooie badkamer... En het bed ligt heerlijk... Ja, dit wordt een zalige nacht 💕 

We doen toch net wat deftigere kleren aan en trekken gezellig de stad Ettlingen in om te eten (flammkuchen, niet Finns favorite 🤷‍♀️) Het is er wel heel rustig voor vrijdagavond. Na het eten trekken we snel terug naar het hotel, nog een heerlijke douche en dan naar dromenland 💕 slaapwel