Italië - oracup dag 3

De laatste dag opnieuw vroeg uit de veren. De wekker loopt af om 5u30, want Mats moet om 6u45 aan de club staan voor zijn allerlaatste wedstrijd op het prachtige Gardameer. Vanaf de moment dat Mats het water op is, lopen Finn en ik een beetje verloren vandaag. Iedereen is bezig met opruimen of uitchecken en het weer is 360 graden gekeerd. Best een fris windje en bewolkt, geen zwemweer. Het water is ook weer heel erg koud. Ik word gek van het zitten wachten, want dan begint mijn molentje te draaien, dus ik besluit met Finn en Jef te gaan minigolfen. Het helpt mijn gedachten te verzetten. Finn blij, want die kanjer speelt ons helemaal naar huis.

Na de middag zitten de meeste ouders van de juniors en enkele van het kernteam op het terras. Ik sluit met Finn aan en drink een aperol spritz. Ik kan het niet helpen, maar mijn gedachten verdwalen en krijg het lastig. Ik besef dat dit de laatste keer is dat Mats zal wedstrijdzeilen en mijn hart breekt. Het doet me ontzettend pijn dat ik Mats zijn passie voor een stuk teniet zal doen en voel me heel erg falen als mama. Ik bedenk me zijn pijn en verdriet en dat breekt mijn hart in duizend stukjes. Wanneer ik Mats van het water haal en zie dat hij toch niet zo'n goede prestatie heeft neergezet dan hij verwachte, krijg ik het helemaal lastig. Elke mama wil toch zijn kind gelukkig zien, kost wat kost. 

Ik krik mezelf er weer even bovenop en probeer vol enthousiasme zijn gerief mee in te laden in de karretjes en er zo weinig mogelijk van te laten merken. Ook Mats zijn humeur lijkt me te volgen, alsof hij ineens in zijn hoofdje ook de klik heeft gemaakt om het af te sluiten. Het doet me zo pijn, maar wat ben ik zo trots op hem op de manier hoe hij hiermee omgaat. Doe het maar als 13 jarig kind, te weten dat je moet stoppen met zeilen, terwijl het volloopt met kinderen die dezelfde passie delen, voluit over praten en toekomstplannen maken, terwijl hij weet dat hij er geen deel meer van zal uitmaken 😪 Zo ongeloofelijk trots op hem, om wat hij al bereikt heeft, hoe hij ermee omgaat (ookal is dat niet altijd rozengeur en maneschijn geweest naar mij toe) en vooral om wie hij is 💖

Wanneer JV afscheid komt nemen, wordt het ons alle 3 teveel. Mats begint te huilen, ik pak hem vast en nog meer dikke tranen. Het duurt niet lang dat Finn volgt. Binnen de kortste keren staan we daar met z'n allen te huilen aan het Gardameer. Zal een schoon zicht geweest zijn. Daar bovenop krijgt hij van zijn vriend Juul nog een prachtig houten surfplankje, als aandenken aan die mooie zeiljaren samen. Friends 4 life. 💖💖💖 Een dikke knuffel van iedereen geeft zo'n warm, fijn gevoel. 

Ik denk dat we toe zijn aan ne goeie apéritief! We blijven plakken totdat om 19u het barretjes sluit en beslissen last minute om toch nog met de overblijvers iets te gaan eten. Superlekker en gezellig, het haalt ons alledrie er terug een beetje door 💖

Na het eten krijgen de jongens allebei van Hilde en Johan, Tanja en Philippe nog een leuke t-shirt van quicksilver, omdat iedereen hen zo graag ziet. Dit is geen afscheid, maar tot ziens 💖

In het huisje nog vlug alle spulletjes bij elkaar zetten, zodat we morgenvroeg snel kunnen vertrekken.