Hintertux

29-07-2021
Vandaag staat de Hintertux op de planning.


In mijn hoofd zou dat morgen pas zijn op Jelle zijn 40ste verjaardag, maar ik heb schrik dat de weersomstandigheden roet in het eten zullen gooien, dus beslis ik om vandaag te gaan. Ze voorspellen wel enkele wolkjes, maar vooral zon, zo hebben we ze het liefst.

Ik wil samen met de jongens papa zijn verjaardag vieren en om de 1 of andere reden heb ik mezelf dit jaar opgelegd dat de Hintertux naar boven wandelen en op de gletsjer staan daar deel van uitmaken. 

Hoogst waarschijnlijk zijn het de mooie warme herinneringen die eraan vasthangen. Ook de jongens kijken er al een hele week naar uit om met hun voetjes in de zomer in de sneeuw te staan. 

Maar hoe dichter de dag in de buurt komt, hoe meer onrust ik voel vanbinnen. Ik wil het allemaal zo perfect, de herinneringen levend houden, maar ik besef elke dag harder dat het plaatje niet perfect is, dat wij niet meer compleet zijn. En hoe hard ik ook mijn best doe om die rol voor een stuk over te nemen of in te vullen voor de jongens, het brengt hem niet terug en hij is er niet om mee te vieren. Ik hou me sterk overdag en probeer de dagen vol te plannen, maar 's nachts word ik vaak wakker en lig nog uren te malen. Dit zijn ook de momenten dat de tranen zich meester maken. 

Zoals Hannelore Bedert het zo mooi beschrijft: Ik heb er geen moeite mee dat ik vrijgezel (*ook dat vind ik een raar gegeven...) ben, maar god, wat mis ik mijn gezin. Dat volmaakte, niet uiteengerukte geheel.

Ik wijk al eens graag af van de platgetreden paden, maar nog nooit heb ik zo hard verlangd naar het clichématige, standaard, doodnormale, voor de hand liggende gegeven van een gezin.

Onderweg naar de Hintertux heb ik het lastig. Zoals Finn het zo mooi verwoord... Mama, het lijkt wel of jou ogen soms vol tranen lopen, is dat echt zo? Ik slik mijn tranen weg en focus me op de bergrit naar daar, waar ik zowiezo geen held in ben. Onderweg spelen we de playlist van papa. 

'In the end' van Linkin Park en 'Lord of the boards' van Guano Apes helpen hier wel bij om het iets luchtiger te houden. 

In de wandelroute naar de lift kunnen we goedkoop een skipas overkopen van iemand die net gedaan heeft met skiën, top! Nu nog kaartjes voor de jongens en we kunnen naar boven. Met de lift naar boven, eerst daar nog wat rondwandelen aan het middenstation, maar het is duidelijk, de jongens willen helemaal naar boven, naar de gletsjer en ik eigenlijk ook. Het is stralend weer. We hebben effectief de juiste dag uitgekozen!

Het is een speciaal gevoel om op de gletsjer alleen te staan met de jongens, maar het voelt ook een beetje als een overwinning. We plakken een sticker boven aan het panoramaterras met het mooiste uitzicht. Baby this one is for you, we will always love you!! En ook nog eentje in de gletsjerbus die constant op en neer gaat naar gletsjer. Wanneer we terug naar het middenstation willen met de lift, onstaat er een klein paniekske... Ik ben mijn skipas kwijt.... In principe moeten we dan echt helemaal van boven naar beneden naar de auto stappen... (best ver en stevig en uiteraard ziet Finn dat niet zitten 😅) Toch maar even terug naar de gletsjerbus (daar had ik hem laatst) en gelukkig werd hij daar gevonden. Toch 1 wandelroute minder en dat maakt dat ik de route van aan het middenstation te voet naar beneden ook beter verkocht krijg. En gelukkig maar, deze wandelroute langs de waterval was adembenemend mooi en avontuurlijk. Zelfs zo leuk dat Finn er maar niet genoeg van kreeg. Alledrie met een gemeende lach op onze snoet en een voldaan gevoel. Dat hebben we weer goed gedaan en we hebben er nog van genoten ook. 

Aan de waterval vonden we ook onze 1000ste geocache 💕💕 onze 1000ste geocache in Oostenrijk, de dag voor Jelle zijn verjaardag, alsof het zo moest zijn!

In het terugrijden passeren we Mayerhofen en daar eten we pizza in de pizzeria waar we 4 jaar geleden met papa ook aten. 

Schol lieve papa, op jou 40 lentes #forever38

Een fijne warme dag met nieuwe herinneringen en ook een beetje oude 😉