Verlangen

Hier zijn we weer, klaar voor een nieuw avontuur. Heel het coronagedoe, thuis zitten, winter, donker, geen mensen zien, niemand knuffelen,.... laat een mens nog 1 ding doen... verlangen. Verlangen naar zon, naar warmte, naar weg van hier. Even weg van de pijn, van het verdriet, van alles. Terug die batterijtjes opladen. 
Zoals ik vorig jaar al liet vallen waren wij eerder van de laatste beslissers. We kozen samen een locatie, maar de verdere concrete invulling (die vooral in Jelle zijn handen lag) was pas voor later en ik vond het altijd goed, want dat was het ook. Wij met ons viertjes weg, meer moest het niet zijn.
Maar ik besef maar al te goed dat ook dit jaar er weer lichtjes anders uit zal zien en ik het heft zelf in handen moet nemen. Niets is nog zoals het geweest is, zover ben ik al. Maar mijn doorzettingsvermogen en mijn ontzettend groot verlangen om hier even weg te zijn, zorgen ervoor dat ik heel goed weet wat ik wil.
Bergen, wandelen, avontuur, water en wind....mijn jongens de tijd van hun leven geven, wij drietjes er even tussenuit en terug op adem komen. De stukjes papa doorgeven. 
Onze locaties werden snel gekozen.
Uiteraard terug Italie, omdat Mats weer terug kan meedoen met de Ora-cup. Een internationale zeilwedsrijd aan het prachtige sprookjesachtige Gardameer.
En Oostenrijk! Vorig jaar dierf ik het alleen gaan wandelen in de bergen nog niet aan, uit schrik te verdwalen met hen, maar ook uit een beetje uit schrik voor die grote confrontatie. Maar dit jaar wil ik die uitdaging aangaan. En het is nog maar januari, dus nog tijd genoeg om uit te spitten hoe en me iets meer voor te bereiden.

En ik geloof het bijna zelf niet, onze verblijfplaatsen zijn zelfs al geboekt!! Dit is volgens mij nog nooit gebeurd haha, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. 
Geen tent voor ons dit jaar. In Oostenrijk slapen we in een boerderij. In Italië kozen we voor Airbnb. Ik kijk er al naar uit. Dromen mag.