Ahornbahn - Mayerhofen

Terwijl de jongens 's avonds nog even in het zetelbed hangen, vraagt een bezorgde Mats "Mama, ga jij nu terug in dit vreselijke zetelbed slapen? " Een beetje met tegenzin knik ik ja, ik zie niet meteen een andere oplossing. Tussen de 2 kinderen in gaan liggen is geen optie meer, dan doe ik ook geen oog meer dicht. Wanneer ik me er bijna bij neergelegd heb dat ik opnieuw een topnacht tegemoet ga is dat buiten de inventiviteit van Mats gerekend...."mama, je kan toch ook gewoon de matras op de grond in onze kamer leggen" Topidee van Mats, wat zou ik zonder hen zijn! Nog steeds niet ideaal, maar zoooveel beter! De berglucht doet hen blijkbaar heel goed, want Mats is pas opgestaan om 9u30. Ik dacht al, lap hier gaat mijn nuchter ochtendloopje, maar nee hoor, niets was minder waar. Zonder gezeur loopkleren aan en hop met die geit. Genieten. En ook al gaat het niet zoals het moet, geeft niet, we zijn sportief bezig en samen met ons drietjes. Daarna een welverdiend lekker ontbijt op z'n zondags, met eitjes en al.
Tegen de middag trekken we richting Mayrhofen. Onderweg herkenningspunten terugvinden geeft me toch een beetje een geruster gevoel... We zijn op de goede weg. Ook de jongens houden vast aan herkenningspunten. Regelmatig wordt er naast me luidkeels geroepen "jaaaa, hier zijn we geweest met papa, of hier hebben we iets gedronken, of hier hebben we vorige keer toch gelogeerd e"

Wanneer we op de parking van de Ahornbahn parkeren komen er Belgen naast ons staan. De man stapt uit en zegt kei fier tegen zijn vrouw die aan het stuur zit.. "Wauw, knap gedaan, je eerste rit in de bergen, ik ben trots op je." Ik kijk even op en lach vriendelijk, denkend...dit zou Jelle kunnen geweest zijn, want ik had voordien ook nog nooit in de bergen gereden...nu heb ik geen keuze, en hij zou verdomd trots op ons zijn. 💪 De vrouw repliceert nog.. Ach mannen en hun ego. Grappig.

Vastberaden trekken we naar de kabelbaan. Weet je wel, zo 1 grote bak die helemaal naar boven gaat. Finn vindt het superspannend. En ik moet eerlijk toegeven dat ik blij was helemaal boven te zijn en vaste grond onder mijn voeten te voelen. Brr, dit vind ik toch maar niks. We kijken even op het plannetje en beslissen om helemaal tot aan de top de wandelen naar het kruis en daar een sticker achter te laten van papa. Onderweg komen we koeien tegen en riskeren we toch om ze even te strelen. Stevige wandelroute naar boven (2227m) als 2 berggeiten vliegen de 2 jongens naar boven..mama bengelt er achter en moet bij elke bocht toch wel even op adem komen. Maar we zijn er geraakt, dichter bij papa kunnen we niet komen. We laten een sticker achter, zetten een stempel en laten een boodschap achter in het boekje. Ondertussen worden we helemaal afgelikt door de echte berggeiten die daar vertoeven. Wanneer we terug naar beneden wandelen begint het lichtjes te druppelen en horen we donder in de verte. Tegen dat we beneden zijn valt het het stevig uit. Zit niks anders op dan in de dichtsbijzijnde hut fritattensuppe te gaan eten en te hopen dat het weer opklaart. Jammer genoeg blijven we in de wolken en zit nog verder wandelen er niet in vandaag.Kabelbaan naar beneden en naar het huisje. Dat ik het stevig ga voelen morgen in mijn billen. Misschien moet ik hier op zoek naar een knappe masseur 😂